Tekst achterflap

Elk jaar ging Vrouwkje Tuinman met haar partner F. naar hetzelfde appartement, in hetzelfde dorp, op hetzelfde Canarische eiland, om daar altijd precies hetzelfde te doen: vrijwel niks. Ze lazen boeken op het strand en lieten er hun hoofd stil worden. Op die ene dag dat het niet zulk mooi weer was, maakten ze een wandeling – steeds dezelfde. Tot ze al die dingen niet meer deden, omdat F. overleed. Zeven jaar na zijn dood gaat Tuinman voor het eerst terug naar La Palma. In de tussentijd is daar het leven doorgegaan en blijven stilstaan: er barstte een vulkaan uit, het dorp was jaren niet toegankelijk. Nu mag ze er wel weer in, al staat om de paar meter een apparaat dat meet of er niet te veel giftig gas uit de bodem komt. In haar eentje maakt ze de wandeling langs de bananenplantages, de rotskust en de uit golfplaten en gasbeton opgetrokken nederzetting die altijd al autonoom was, maar sinds de natuurramp nog meer. Ze kijkt of het nog kan: precies hetzelfde doen, nu alles anders is.

Details