Tekst achterflap

Honderden families kwamen voor hun bruiloften, jubilea en begrafenissen naar de Visscherie in Oostrozebeke, West-Vlaanderen. Voor de sloop van het gebouw in 2017 zet Els Snick nog een laatste keer de poorten open van de vermaarde feestzaal die haar ouders uitbaatten. Tijdens die hartverwarmende reünie komen er ook pijnlijke verhalen naar boven, vooral over Cyriel Verschaeve. Deze priester-dichter, ooit boegbeeld van de Vlaamse beweging, werd in 1946 wegens collaboratie ter dood veroordeeld. Snick ontdekt dat de vroegere eigenaren van de Visscherie, de welgestelde broer en zus Jozef en Maria Lootens, een cruciale rol hebben gespeeld in de verering van Verschaeve. Haar persoonlijke zoektocht naar de banden tussen haar eigen familie en de familie Lootens voert Snick steeds verder terug in de geschiedenis. Terwijl ze gaandeweg aan het licht brengt hoe een goedbedoelende katholieke familie zich liet meeslepen in de malafide ideeën van Verschaeve, moet ze zich ook tot haar eigen Vlaamsgezinde opvoeding verhouden. Liefdevol maar scherp laat Snick in De feestzaal van mijn ouders zien hoe een hedendaagse kijk op het verleden tot voortschrijdend inzicht leidt, en hoe er ruimte komt voor een ander verhaal wanneer oude helden van hun voetstuk vallen. ‘Els Snick schreef een fascinerend en soms ontluisterend relaas over Vlaamse levenslust, Franse cuisine en een nog altijd vergoelijkt naziverleden.’ – Tom Lanoye ‘Warm, gul, aards – en toch een slang in dit paradijs. Meeslepend!’ – Geert Mak

Details